Πέρα από δύο-τρία σχολιάκια, και φυσικά, τα θέματα του walltv.gr, έχω να κάνω μακροσκελή ανάρτηση, από τον Αύγουστο, προεκλογικά. Με ρωτούν φίλοι που έχουν το θάρρος, στην πραγματική ζωή, όχι στο fb, γιατί. Η απάντηση, όπως όλες οι αληθινές απαντήσεις, μπορεί να είναι μόνο περίπλοκη.
Καταρχήν, έχω προβληματιστεί με τη φύση του ίδιου του μέσου που, ως γνωστόν, είναι ένα απροκάλυπτο παιχνίδι ανάμεσα στο δίπολο ναρκισισμού-ηδονοβλεψίας.
Σηκώνεις κάτι και περιμένεις σαν τζάνκι τα μπλε φιξάκια-thumbs up. Αυτό εξάλλου, είναι που έχει δημιουργήσει μεταξύ άλλων, και την τεράστια μετάλλαξη στη γυναικεία μόδα, το prostitute-chic, τα duck-face και τα λοιπά, σχετικά μιμίδια.
Είτε καίγεσαι ώρες ολόκληρες με έρευνες και αναλύσεις για οικονομία/πολιτική, είτε ποζάρεις στον καθρέφτη με τα βυζιά τούρλα, είτε σηκώνεις ηλιοβασιλέμματα και Γονίδη, το ζητούμενο φαινομενικά, είναι πάντα το ίδιο: Η μικρή υδρόγειος πάνω δεξιά με το κόκκινο καρεδάκι και το λευκό νούμερο. Ένα κοκτέιλ ενδορφινών. Να δούμε τι ψάρια πιάσαμε. "Spiros Mattheopoulos and 58 others like your bullshit". Ένα ασταμάτητο παραγάδι likes για μία συνέντευξη, μία δήλωση και μία φωτογράφιση που δε σου ζήτησε ποτέ κανείς.
Θέλω να αλλάξω φωτογραφία προφίλ γιατί αυτή είναι παλιά και ντρέπομαι μη με πούνε ψώνιο.
Ακόμη και η ευγενέστερη των προθέσεων, δείχνει να ακυρώνεται από το βαθύτερο ελατήριό της: Το λατρεμένο τοτέμ, γύφτικο σκεπάρνι. Αναρτώ, αρέσει, άρα, υπάρχω. Αληλούια. Δοξάστε με για τον κώλο μου, για την ψαγμενιά επί παντός, άποψή μου ή, για το πόσο διανοούμενος είμαι. Τείνω να καταλήξω ότι το ίδιο κάνει...
Θα έχουμε πεθάνει όλοι και τα ψηφιακά μας ίχνη ανά τους αιώνες, θα είναι φωτογραφίες στους καμπινέδες με σουφρωμένα χείλια, ηλίθιες γκριμάτσες σε μπαρ, πιτόγυρα και χριστουγεννιάτικα δέντρα νεκρά φύση και ακατανόητα εξυπνακίστικα μετα-σχόλια: Για κάτι που είπε κάποιος για κάποιον άλλον, που είπε κάτι άλλο για κάποιον άλλο, που είπε σχολιάζοντας... κ.ο.κ.
Μία άλλη διάσταση του παιχνιδιού είναι η βιολογικοψυχαναλυτική. Η ανάρτηση στο fb αντικατέστησε τον καφέ με φίλους, που αντικατέστησε την ψυχανάλυση, που αντικατέστησε τη δηλωτή στο καφενείο και το κουτσομπολιό στο τηλέφωνο, που αντικατέστησε τη Θεία εξομολόγηση, τις ιστορίες γύρω απ΄ τη φωτιά, και πάει λέγοντας. Εξωτερίκευση ή και μετουσίωση ταπεινοτέρων ενστίκτων, όπως ας πούμε, το γεννετήσιο. «Κοιτάξτε με είμαι ο καλύτερος, τα γονίδια μου θα αναπαραχθούν». Πλην όμως, κατά το Φρόυντ, άμυνα/διεργασία θεμιτή.
Κινδυνεύει όμως, κάποιος άμεσα από την υπερ-εξωτερίκευση; Η απάντηση είναι μάλλον: Ο ίδιος όχι. Οι γύρω του ναι. Όλοι έχουμε κάνει unfollow και block σε κάποιον που σκοτίζει αρχίδια. Εσύ κινδυνεύεις έμμεσα και σε δεύτερο χρόνο, από το τραύμα του σοκ που θα υποστεις όταν ανακαλύψεις ότι μίλαγες μόνος σου.
Άρα, αν θες να είσαι συνεπής με τις αξίες σου και το χαρακτήρα σου (εφόσον υφίσταται), και αν δε θέλεις να βασανίζεις τους γύρω σου και deep-down να καταλήξεις ένα πρόστυχο "ξέκωλο άποψης", έχεις πολύ χοντρικά τρεις, συν μία επιλογές:
(Α) Αυτομαστιγώνεσαι διαρκώς για το βαθύτερο λόγο υπάρξεως της όποιας ανάρτησης, το οποίο είναι προφανώς και κατάρα και απίστευτο χάσιμο χρόνου και ενέργειας.
(Β) Διατηρείς μία ολύμπια απάθεια και σιωπή που διακόπτεται αραιά και που από βαθυστόχαστα (;) σύντομα σχόλια, όπως οι χρησμοί του Καραμανλή του πρεσβυτέρου. Αλλά και αυτό δε λύνει το πρόβλημα. Γιατί οι χρησμοί οι καλοί, οι πουτανιάρικοι, των 250 likes και βάλε, απαιτούν και πόνο ψυχής και σοβαρό κοπάνημα ή να έχεις το χάρισμα, όπως η Mikaela Zormpa.
(Γ) Μπαίνεις σε silent mode και σταματάς οριστικά και αμετάκλητα τις αναρτήσεις. Ιδανικά, κατεβάζεις και το λογαριασμό σου. Το πρώτο θα σου δημιουργήσει στερητικό, το τελευταίο μάλλον ακραίο, γιατί θα βγεις εντελώς εκτός εποχής.
Μήπως το υπεραναλύω; Όχι, απεναντίας. Εκ του προχείρου τα γράφω, γιατί οι διαστάσεις είνα πολύ-πολύ περισσότερες και έχουν γραφτεί χιλιάδες άρθρα και βιβλία, αλλά όλοι εδώ μέσα σιχαινόμαστε τις σεντονιάδες.
Μήπως τα πράγματα είναι πιο απλά («βρε αδερφέ»); Ίσως.
Το fb είναι μάλλον, όλα όσα γράφω παραπάνω μαζί. Και ψυχανάλυση, και επίδειξη, και κοινωνικοποίηση, και γειτονιά με τις γριές στα σκαμνιά να καθαρίζουν φασολάκια σχολιάζοντας μουλωχτά την παστρικιά, και big business, και η ψηφιακή βιτρίνα του καθενός μας, και βραδάκι στο τοιχάκι του «Ηλιακού» το ’83, και αρχαία αγορά, και λέσχη, και καφενείο και πολλά ακόμη...
Και μιας και είπα για καφενεία. Τα καφενεία για ένα κομμάτι της δικής μου γενιάς που τα πρόλαβε, ήταν και σχολείο. Εξαιρετικό. Γιατί εκεί είχες την ευκαιρία να έρθεις σε επαφή με πολύ μεγαλύτερους και πιο μάγκες από σένα. Να αποκρυσταλλώσεις κώδικες και συμπεριφορές, να απορροφήσεις ευθεία γνώση από τους μαιτρ για το πώς γίνεται η καραμπόλα στο γαλλικό, η μπλόφα στη δηλωτή, για το πώς γίνονται οι συζητήσεις με πολλά άτομα, ειδικά οι πολιτικές, ποιανού το μέρος να πάρεις και με ποιο στρατόπεδο να είσαι στον τσαμπουκά, πότε να μιλήσεις, πότε να κάνεις τουμπεκί, και πότε να σηκωθείς τινάζοντας το τάβλι με τα πούλια στον αέρα...
Το ίδιο και εδώ μέσα.
Το fb είναι πάνω απ’ όλα κώδικας. Αν έχεις υπομονή μαθαίνεις. Κυρίως από αυτούς που θαυμάζεις. Μην τους σκοτίζεις τα αρχίδια στο inbox. Μη σηκώνεσαι όρθιος στην καρέκλα φωνάζοντας διαρκώς «εδώ είμαι». Μην πειράζεις τη γκόμενα του άλλου. Μην πουλάς μούρη. Μην ξεμαλλιάζεσαι. Μη γίνεσαι κατίνα βγάζοντας τα προσωπικά σου στη φόρα. Φίλε δεν είναι δικαστήριο, παιδική χαρά είναι. Και πολλά άλλα, αλλά το νόημα το πιάσατε.
Η «συν μία» επιλογή λοιπόν, είναι να φιλτράρεις τον εαυτό σου ήρεμα και χαλαρά. No big-deal. Πες το για να μη σκάσεις, αλλά, αδερφέ, please, μην το παρακάνεις. Αν λες αρχιδιές θα στην πούνε. Αν έχεις κάψει φλάτζα (καλή ώρα όπως εγώ τώρα) πήγαινε στη φιλοσοφική ρε φίλε μη μας τα πρήζεις εδώ μέσα. Και στο κάτω-κάτω, αν είσαι μάγκας, θα φανεί με τον καιρό. Άσε που, μάγκας δεν αυτοχρίζεσαι ποτέ. Ο τίτλος αυτός μόνο απονέμεται. Elementary.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο είχα ψιλοσωπάσει (και αυτό το ξεπετάω εν συντομία) είναι γιατί μετά τις εκλογές, όπως πάρα πολλοί από εμάς, έχω φάει κι εγώ το μούδιασμα της αρκούδας. Κάθε μέρα, ό,τι και να πεις, ό,τι και να γράψεις, οι λέξεις χάνουν οποιαδήποτε δυναμική μπροστά στην πραγματικότητα. Κάθε μέρα η Ελλάδα επιταχύνει σε ελεύθερη πτώση. Κάθε γαμημένη μέρα, το αδιανόητο βρίσκει έναν τρόπο να μετατραπεί σε κοινοτυπία. Από γκάφα σε φιάσκο, από φόλα σε σκάνδαλο, από αποτυχία σε ξεφτίλα. Ένας βόθρος έτοιμος να καταρρεύσει ή να εκραγεί από τις αναθυμιάσεις. Κάθε μέρα, και είμαι απόλυτα ειλικρινής σε αυτό, πραγματικά δε βρίσκω πια λόγια. Αυτό που συμβαίνει μας ξεπερνάει. Έχουμε τη χειρότερη κυβέρνηση και τη χειρότερη αντιπολίτευση από καταβολής ελληνικού κράτους. Οι φουσκιές είναι τόσες πολλές, που από τα απανωτα χτυπήματα είμαστε σε κατατονία και στηριζόμαστε με την πλάτη στα σκοινιά. Δεν ξέρω σε πόσες έρχεται το νοκ-άουτ. Σύντομα πάντως.
Θα ερωτηθούμε κάποτε: "Κι εσείς που τα βλέπατε; Τι κάνατε;". Από εδώ και στο εξής, όσοι σωπαίνουμε είμαστε συνένοχοι. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να νίπτουμε τα χείρας πια.
Θα γράφω λοιπόν και πάλι. Όποτε μου έρχεται. Όχι χιλιάρια (λέξεις) όπως αυτό, αλλά θα γράφω. Νέος ανένδοτος; Μα φυσικά. What else?
Και κλείνω με ένα απόσπασμα από συνέντευξη της Κατερίνας Έσσλιν, στο ΓΚΡΕΚΑ (20/10/2014)
-Στις μέρες μας είναι η μόνη αντίσταση η δημιουργία;
-Μου φαίνεται πολύ προκάτ πια το να απαντήσω ναι. Οπότε το «στις μέρες μας» θα το έκανα «διαχρονικά». Το «αντίσταση» έχει κάτι το πολιτικό που δεν μου στέκεται καλά, οπότε θα το έκανα «ανάγκη», γιατί αλλιώς με περιορίζει, μου κάνει λίγο «για επανάσταση πατήστε το 3». Δεν βλέπω τη δημιουργία ως αντίβαρο στις πιέσεις ή στα αδιέξοδα «της εποχής» ούτε ως επαναστατικό λάβαρο, σίγουρα όμως αισθάνομαι ότι η δημιουργία «διαπαιδαγωγεί» το σύνολο -ή έστω τους ευαίσθητους-, μας επισκευάζει και μας περνάει πίστα.
Πηγή
Πηγή: http://www.zoomblog.org/2015/12/facebook_8.html#ixzz3tkcZJV1n
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου