Τώρα αρχίζουν τα (πιο) δύσκολα για τον Τσίπρα και την κυβέρνηση

Από τον Λαφαζάνη, τον Καμμένο και το σκίσιμο των μνημονίων, στη σκληρή πραγματικότητα
των ελέγχων από την (πρώην) τρόικα και της επιτήρησης των Γερμανών, που δεν σε συγχωρούν αν τους αμφισβητήσεις…



Τώρα που τελείωσαν τα δύσκολα για την κυβέρνηση, αρχίζουν τα δυσκολότερα. Τόσο ως προς τις σχέσεις μας προς τους δανειστές, όσο και προς το εσωτερικό μέτωπο, το οποίο έχει δύο αναφορές: αφενός ως προς την αντιμετώπιση της αντιπολίτευσης που θα απευθύνει κατηγορίες για υπαναχώρηση και υφαρπαγή της ψήφου του λαού, και αφετέρου ως προς το εσωτερικό μέτωπο της μαρξιστικής αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο ήδη εκτοξεύει βέλη, απογοητευμένο από την αναγνώριση ύπαρξης νέου μνημονίου, όπως και αν βαπτισθεί αυτό.

Οι δανειστές, και δη η Γερμανία, θα απαιτούν την πιστή εφαρμογή των συμφωνηθέντων, μη ανεχόμενοι άλλες διττές ερμηνείες τους. Θα έλεγα ότι «μας περιμένουν στην γωνία» να κολάσουν οποιαδήποτε παρασπονδία, που θα δημιουργήσει αυτήν την φορά αρνητικό κλίμα εις βάρος μας, εμφανιζόμενοι ως οι άτακτοι που τους εμπαίζουμε και δεν εκπληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας.

Αυτό επισήμως. Επειδή φοβούμαι, πως η Γερμανία δεν θα μας συγχωρήσει για τα όσα υπέστη επί ένα μήνα, με το αρνητικό κλίμα που εισέπραξε για πρώτη φορά από τους ευρωπαϊκούς λαούς, που την αμφισβήτησαν δημοσίως, με διαδηλώσεις και δηλώσεις προσωπικοτήτων. Και δεν αποκλείω, το αντίθετο μάλιστα, να επιχειρήσει την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης, ώστε η διάδοχός της να είναι «συνεργάσιμη». Οι ισχυροί, έχουν τον τρόπο ανεπίσημης επέμβασης στα εσωτερικά των χωρών -δεν είναι μυστικό αυτό- ώστε να έχουν συνομιλητές που δεν θα τους δημιουργούν προβλήματα.

Στο εσωτερικό της χώρας, η κυβέρνηση έχει ήδη δώσει πολλά επιχειρήματα στην αντιπολίτευση να την κατηγορήσει ότι το σκίσιμο του Μνημονίου, της συμφωνίας δηλαδή που κάναμε με τους δανειστές, παρουσιάζεται με άλλο όνομα (η νέα συμφωνία διαβλέπω πως έχει θετικά χαρακτηριστικά, αλλά ας περιμένουμε την τελική έγκριση την επόμενη εβδομάδα).

Θα δώσει όμως και άλλα επιχειρήματα, όταν διαπιστωθεί ότι πολλά που υποσχέθηκε -και εξακολουθούν να υπόσχονται κάποιοι βιαστικοί υπουργοί-, δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Τόσο επειδή προσκρούουν στο Σύνταγμα (πώς, φερ’ ειπείν θα παρακαμφθεί το Σύνταγμα για κούρεμα οφειλών που έχουν προς το δημόσιο,, όπως εξήγγειλε η κα. Βαλαβάνη;), όσο και με αδυναμία άσκησης της υπεσχημένης κοινωνικής πολιτικής.

Και τούτο επειδή, και με την υποχρέωση ύπαρξης πλεονάσματος (1,5% λέγει η κυβέρνηση) αφαιρούνται χρήματα από την άσκηση πολιτικής ανακούφισης των πενεστέρων. Θεωρώ υπεραισιόδοξο το υποστηριζόμενο ότι θα βρεθούν χρήματα τόσα, όσα απαιτούνται για κάλυψη των δαπανών προς εξυπηρέτηση όλων των εξαγγελιών.

Μακάρι να συμβεί αυτό, αλλά, ακόμη και αν για όλα αυτά βρεθεί τρόπος να αντιμετωπισθούν, τι θα γίνει με το εσωτερικό μέτωπο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ως προς την σχέση του με τους ΑΝΕΛ, με τους οποίους κάποια στιγμή θα προκύψουν και ιδεολογικής φύσης αντιθέσεις;

Τα χθεσινοβραδινά δημοσιεύματα φέρουν την Αριστερή Πλατφόρμα να «βράζει». Η επιλογή του κ. Προκόπη Παυλόπουλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ενός μνημονιακού πολιτικού και σημαίνοντος στελέχους των κυβερνήσεων Κώστα Καραμανλή, οι οποίες κατηγορούνται ως συνυπεύθυνες για την διόγκωση του χρέους, έρχεται σε αντίθεση με «κουλτούρα» της Αριστεράς.

Μεγαλύτερο πρόβλημα θα υπάρξει, όταν η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ θα υποχρεώνεται να υποστηρίζει τη νέα μνημονιακή συμφωνία και να δέχεται τον έλεγχο της Τρόικας, έστω κι αν αυτός θα γίνεται κυρίως στις Βρυξέλλες(όπου Τρόικα δεν είναι οι «υπάλληλοι», αλλά οι λεγόμενοι πλέον θεσμοί, δηλαδή πάλι το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή). Αυτά που κατηγορούσαν, πώς θα τα υιοθετήσουν, όταν μάλιστα καθημερινώς θα προστίθεται και ένα μέτρο, που δεν θα συμβαδίζει -εξ ανάγκης- με τις προεκλογικές εξαγγελίες;

Ο κ. Τσίπρας μπορεί να ελέγχει την κοινοβουλευτική ομάδα, αλλά η μέχρι εχθές δύναμη της Αριστεράς που ήταν περί το 33%, θα αυξάνεται. Το ίδιο και με τους συνέδρους, οι οποίοι εξακολουθούν -και θα εξακολουθούν για πολύ καιρό- να προέρχονται κατά μεγάλο μέρος από τις συνιστώσες, κι επειδή η Αριστερά κυρίως ελέγχει τα κομματικά γραφεία, οι νέα εγγραφές μάλλον θα είναι προσεκτικά ελεγμένες ώστε να μη αλλάξουν οι υπάρχοντες συσχετισμοί.

Του λοιπού δηλαδή, δεν προβλέπεται να υποχωρεί μετ’ ευκολίας ο κ. Λαφαζάνης και οι λοιποί, οι οποίοι αισθάνονται -και δεν το κρύβουν- απογοητευμένοι, επειδή βλέπουν ότι το όραμα της Αριστερής αποκλειστικώς διακυβέρνησης απομακρύνεται, και μάλιστα πολύ γρήγορα.

Επαφίεται επομένως στην ικανότητα του κ. Τσίπρα και των στενών συνεργατών του (που δεν έγιναν ακόμη γνωστές -οι ικανότητες- αν είναι αυτές που πρέπει) να ισορροπήσει τις απόψεις μεταξύ των ρεαλιστών και μαρξιστών του κόμματος.

Ο Μακεδών
Πηγή: http://www.zoomblog.org/2015/02/blog-post_220.html#ixzz3SNFlhHzs